Sempre nel mio cuore

Met een vertrek uit Venetië is deze kreet op zijn plaats. En geldt zowel voor de fijne reis die we samen met mijn ouders mochten maken als voor de reisvorm waar we allemaal gek op zijn: cruisen.

Eens per jaar probeer ik vakantie te vieren op een cruiseschip. Sinds 1992 is me dat aardig gelukt en hoop ik met mijn verhalen interesse te wekken.

Bijvoorbeeld: een meergeneratievakantie is in mijn gezin sinds 2002 vaste prik. Waarom? Om te kunnen genieten van elkaars gezelschap, zo lang het nog kan.

Deze herfst togen we met de blauwe vogel naar de stad van de liefde, alwaar op het kleine vliegveld een privétransfer ons in een goed half uur naar Stazione Marittima bracht. Meerdere schepen lagen klaar voor vertrek, waaronder de kleinste van allemaal die dag: Splendour of the Seas.

Uiteraard maakten we de cruise vanwege de nieuwe bestemmingen: Kotor (Montenegro), Mykonos, Corfu, Athene en Argostoli. Alhoewel fan van de nieuwste schepen, moet je af en toe voor een gevarieerd bestemmingsaanbod een andere keuze maken.

Maximaal 2064 passagiers op volle bezetting, waarvan er nu 1862 daadwerkelijk aan boord waren. Veel Britten, Ieren, Amerikanen uiteraard en welzeker 30 Nederlanders. Waaronder wij 6. Een klein (en wat ouder) schip dus, wat ons helemaal niet tegenviel: veel contact met de crew, herkenning van en met andere passagiers, deelname aan entertainmentactiviteiten en een leuk kidsprogramma.

In de meeste havens kozen we vanwege uitdagingen met de mobiliteit voor excursies per bus. In Montenegro hadden we prachtig uitzicht op ons thuis ver van huis, ging het over smalle bergweggetjes (enorme chauffeursvaardigheden) en ervoeren we de smaak van lokaal bier, wijn en proscuitto. Bovenal vonden we dat dit land veel Russische invloeden kent. Op Corfu was er uitgebreid aandacht voor de Griekse goden. Op Mykonos gingen we zelf op stap in de stad met de smalle straatjes en de bekende molens. Keizer Toerisme ging daar weldra met winterslaap. Athene was een feestje: uiteraard stond de Acropolis met het Parthenon en het Olympisch Stadion (1896) op het programma. Karen en de kinderen waren hier nog nimmer geweest. We eindigden de dag in de Plaka op het terras aan een heerlijk bord tzatziki. Vol verwachting ging ons hart uit naar de laatste bestemming waar we een boottocht zouden maken door de Melissani grotten, maar een brand in 1 van de machinekamers gooide roet in het programma (gelukkig niet in het eten).

We profiteerden nu van de oefening die je moet bijwonen bij elk begin van de cruise. En bleven kalm wachten en luisteren naar de mededelingen van de kapitein. Na 3 uur werd het sein brand meester gegeven en ging de dag min of meer gewoon verder. Alleen konden we Argostoli niet meer aandoen vanwege het gebrek aan motorvermogen. Aan boord ontvingen we een financiële compensatie en 4 uur kostenloos internet om het thuisfront te informeren dat alles in orde was. Hulde voor de bemanning!

De avondprogramma’s waren geweldig: mooie shows in het Atrium, in het theater (wij hadden de mazzel dat we twee verschillende ‘Cast’-groepen aan boord hadden), als gezegd konden we als passagiers ook meedoen met ‘Dancing with the Stripes’. Verder hadden we aan het diner een geweldig duo uit de Oekraine en van Grenada en in de bar een aardige Tunesiër voor de fijne drankjes. Vanwege de omvang en de leeftijd (1996) van het schip was er geen uitbundige hoeveelheid attracties aan boord; we hadden hier totaal geen gemis aan. Toch was het schip groot genoeg om met elkaar activiteiten te ondernemen of lekker op onszelf te zijn.

Een cruise is slechts 1 vorm van reizen met de hele familie waarbij alles kan en niets hoeft. Andere voorbeelden van geslaagde meergeneratievakanties kun je lezen bij klantervaringen op http://bit.ly/1SD3t1n