Nepal Mount Everest Basecamp 2015 deel 2

Als we beginnen met lopen de volgende morgen weten we dat de eerste 7 dagen behoorlijk zwaar zullen worden. Het is voortdurend stijgen en dalen en onze spieren zijn nog niet gewend aan het vele lopen. Ben je in drie uur tijd 1000 meter omhoog gelopen, volgt onherroepelijk een knieonvriendelijke afdaling van 800 meter. Bij tijd en wijle frustrerend (de kinderen lopen veel sneller en soepeler, wij “oudjes” sukkelen erachter aan), maar o wat is het ongelooflijk mooi!! Het landschap verandert continu. Iedere dag is anders, de witte toppen komen steeds dichterbij. Soms is het tropisch warm en vochtig en op de Lamjura pas (3530m) moeten we onze jas dan weer aan. We delen onderweg kleding uit die we hebben meegenomen uit Nederland. In onze lodge in het plaatsje Sete blijkt ’s nachts in de kamer van de kinderen een vleermuis rond te vliegen. Ze komen ons gierend van de lach wakker maken. Gewapend met het licht van de “flashlight” van de mobiele telefoon (er is geen elektriciteit) en een handdoek gaan we naar hun kamer. Vader zet het raam open en probeert met een handdoek de vleermuis, die in paniek heel snel rondjes vliegt, naar buiten te slaan. Moeder staat op veilige afstand bij te schijnen met het licht van het mobieltje. De vleermuis snapt het niet en vliegt overal heen behalve naar buiten. Ondertussen liggen we allemaal slap van het lachen. Net op het moment dat we denken dat het niet meer gaat lukken en dat de kinderen moeten verhuizen naar een andere kamer, vliegt de vleermuis toch naar buiten. Snel weer naar bed want morgen gaan we weer heerlijk stijgen en dalen. Op dit deel van de trek geen internet, wat voor onze internet-generatie-kinderen best een uitdaging is. Gelukkig pakken ze dan hun e-reader of doen we met z’n allen een kaartspel of yahtzee. We leren van de dragers ook een nepalees kaartspel dat heel erg leuk is. Wij leren hen yahtzeeën. Het is supergezellig. We komen ook heel veel ezelkaravanen tegen onderweg evenals lieve hondjes die soms hele stukken met ons meelopen. We worden overal even vriendelijk begroet door de plaatselijke bevolking. Na een aantal dagen is de spierpijn weg en gaat onze conditie met sprongen vooruit. In de komende week gaan we het echte hooggebergte in. We weten dat we uiteindelijk aan de voet van de Mount Everest zullen staan. Bij het plaatsje Phakding worden we samengevoegd met de toeristen die zijn ingevlogen naar Lukla. Het is dan ook opeens veel drukker op de wandelpaden. En de lodge in Phakding heeft Wifi! We hebben trouwens besloten om de hele trek vegetarisch te eten omdat het meeste voedsel naar boven wordt gedragen door dragers. Er zijn immers geen wegen. Dus vlees is soms dagen onderweg voordat het wordt bereid. Onveilig voor onze westerse magen. Door te voorkomen dat we ziek worden (vegetarisch eten en goed acclimatiseren) hebben we de meeste kans om ons doel te bereiken. Na Phakding gaan we naar Namche Bazar (3440m), het grootste en belangrijkste Sherpadorp in dit gebied. Hier nemen de meeste toeristen een rustdag, wij dus ook. De weg naar Namche Bazar is ook spectaculair, je moet namelijk over de hoogste hangbrug van de hele trek. We genieten van onze rustdag. We doen een was, lopen honderd meter omhoog zodat we vrij uitzicht hebben op de top van de Mount Everest en de schitterende berg Ama Dablam, brengen een bezoek aan het boeddhistische klooster, we eten taart in de German Bakery en we kopen wat leuke wollen mutsen. Namche Bazar: shopping paradise op de Everest route! Van Namche Bazar gaan we naar Tengboche waar we een extra dag zullen blijven om het Mani Rimdu festival mee te kunnen maken. Niets is echter zo veranderlijk als het weer in de bergen. De volgende dag sneeuwt het de hele dag en wordt het Mani Rimdu festival voor die dag afgelast. De vraag is of het morgen nog wel doorgaat. Als het weer nog steeds slecht is zal het pas weer volgend jaar plaatsvinden. De kinderen vermaken zich door een sneeuwpop te maken. Wij eten ook nog maar een stuk taart in de lokale bakkerij. Wat extra calorieën kan het lichaam prima gebruiken op deze hoogte en met zoveel lichaamsbeweging. En jawel….. de volgende ochtend is het helder weer. Het festival gaat vandaag dan ook door. We moeten vandaag echter wel verderlopen naar het plaatsje Dingboche, maar omdat dat dat ongeveer 4 à 5 uur lopen is besluiten we in de ochtend naar het festival te gaan kijken en daarna naar Dingboche te vertrekken. Het blijkt echt heel bijzonder te zijn om naar de dansende monniken te kijken. Steeds weer in andere kleurrijke kledij. Een “once-in-a-lifetime” ervaring. Als we op weg gaan naar Dingboche duurt het even voordat onze verkleumde voeten (het Mani Rimdu festival is buiten) weer warm zijn. Spannend is ook dat we vandaag voor het eerst de 4000 meter grens gaan overschrijden. Dat betekent toch aanzienlijk minder zuurstof in de lucht en we zijn benieuwd hoe onze lichamen daar op reageren. Het blijkt mee te vallen, ’s avonds hebben enkelen van ons een lichte hoofdpijn. De volgende dagen wordt het landschap steeds kaler en rotsachtiger, de bergen om ons heen steeds hoger. We passeren gedenktekens van bergbeklimmers die zijn omgekomen op de Mount Everest. We vieren de verjaardag van onze dochter die 11 jaar is geworden. De hele lodge met toeristen zingt happy birthday voor haar. De eigenaresse van de lodge maakt voor haar een chocolade pannenkoek. Dan is de dag aangebroken dat we de top van Kala Patthar gaan beklimmen van waaruit je een schitterend uitzicht hebt op de Mount Everest, de Nuptse en de Khumbu gletscher. We gaan dus de 5000 meter grens voorbij. Kala Patthar is 5545 meter hoog. Het lijkt niet zo’n lastige klim, maar we gaan echt stap voor stap naar boven. Er is hier nog maar 50% zuurstof in de lucht ten opzichte van zeeniveau, en dat merk je. Echt bizar wat dat met je lichaam doet. Je bent traag en je hijgt bij iedere stap. Maar we halen het! Allemaal! Wat een geweldig moment. Het uitzicht is letterlijk en figuurlijk adembenemend.