Spontaan Amsterdam

Walter Colijn op 26 February 2022
‘Zeg schat, het wordt mooi weer het weekend, ik wil iets leuks gaan doen’ hoor ik naast me als ik op donderdagochtend mijn luiken opengooi. We zitten goed 6 dagen in de nieuwe tijd. Waarop alles weer kan, mogelijk is en verre van gevaarlijk. ‘Ik wil zaterdag wel naar Amsterdam’ vervolgt ze. ‘Ja, en 1 nachtje blijven. Ga je zoeken?’ Ik ken ‘r al 26 jaar en binnenkort zijn we 22 jaar getrouwd. Het zou toch gek zijn als ik inmiddels onbekend ben met waar zij van houdt….en ik in dat geval ook. Dus hup…het grote boetiekhotelboek open. Want dat is leuk en bijzonder. Vinden wij. Hip ook.

Ik hoor het Estelle en Ryan al roepen ‘jullie zijn boomers, jullie zijn niet hip!’ Gelukkig zijn Karen en ik Oost-indisch Dement voor dit soort opmerkingen van ons lieftallig kroost.

Er zijn redelijk wat hippe hotels in Amsterdam. Je ziet ze in menig TV programma en ‘op Insta’ voorbij komen. Op de zoektocht naar zondermeer nog beschikbaarheid op zo’n korte termijn – een dagelijkse virtuele reis over het web is mij gewoon – kwam ik een locatie tegen die mij wel beviel. Ik liet het zien aan Karen. ’Boeken maar’, riep ze vanaf haar eigen stoel op het kantoor dat we samen delen. Music to my ears, dat begrijp je.

Het hotel

Aan de Nieuwezijds Voorburgwal is een voormalige drukkerij ( van HP de Tijd – omgebouwd tot een prachtig hotel: INK Hotel Amsterdam. Alles ademt er ‘krant’. Behalve de penetrante lucht van inkt dan.

Het werd vanzelf zaterdag. We pakten een weekendtasje in en reden naar Zeeburg. Daar stapten we op de tram naar Centraal en vervolgens de 17 naar halte Nieuwezijds Kolk. Exact voor de deur liepen we het zebrapad over. Vervolgens gingen we naar binnen en naast de receptie stonden diverse typemachines uit vervlogen tijd.

Via de Raadhuisstraat kwamen we op de Herengracht terecht. Het maagje zei ‘knor’ want we hadden nog geen lunch gehad. De stelregel ‘waar het vol zit is het goed’ ging op voor Proeflokaal A. van Wees. Dus wij naar binnen. Een fijne salade en huisgemaakt stoofvlees met patat (ja wij zitten hier boven de rivieren dus zeggen patat) werd begeleid door een witte wijn en een mooie Affligem Dubbel. Donker bier en stoofvlees is een goede combi; van harte aanbevolen.

Daarna gingen we richting het Spui en wandelden langs de UvA. Tot we oog in oog stonden met een geliefde winkel, The House of Rituals. We mòesten gewoon naar binnen en keken onze ogen uit. Je moet weten dat familie van ons ooit in een Aalsmeerse studio klapvee is geweest en naar huis ging met een vetgesponsorde grote doos van dit cosmeticamerk. Welke zij niet wilde hebben en doorschoof naar ons. Sindsdien zijn wij ‘hooked’. Eenmaal weer buiten en enkele euri lichter doken we Kalverstraat in. Een ‘sweet tooth’ meldde zich via de frontaalkwab in onze hersenen. Zal vast van de kooplust van zojuist zijn gekomen, want dat gedeelte van de grijze massa regelt de impulsaankopen. Dus. Dat.

Op hoek Heiligenweg zit ‘van Wonderen Stroopwafels’, waar ze het ‘Het recept naar geluk’ nastreven. Je kunt je voorstellen dat dat gehoor vond bij ons. Zodoende kwam Karen met twee middelgrote exemplaren de winkel uit. ‘We moeten straks nog eten lief…’ had geen effect meer. Er was afgerekend en het apparaat moest echt op. Zelfs mijn baard at mee. Gelukkig bestaan er servetjes…

Daarna trokken we richting Koningsplein en wandelden via de Leidsestraat naar het Leidseplein. Langs de Applestore, die nog dicht was vanwege de gijzeling vorige week, en het Citytheater – daar keek ik als jong knulletje mijn eerste film, geen idee meer welke – liepen we na weer een borrelstop richting Prinsengracht. Even een kijkje nemen bij het restaurant dat ik voor de avond had uitgezocht. En verder…naar het Rembrandtplein.

Ook al voel ik me altijd nog een onbekende in Amsterdam, zijn er toch al zoveel plekken waar ik wel eens geweest ben. Grappig.

Hierna werd het tijd om richting dinerrestaurant te gaan. Door mijn goede vriend en collega John was ik eerder al meegenomen naar Bistro de Fles op de Prinsengracht. Ik wilde dat ook Karen laten meemaken. Het etablissement bestaat al meer dan 30 jaar en is een adres wat je van de buitenkant zo voorbijloopt. Er komen dus ook alleen maar locals.

Een wisselende mix van gerechten werd allervriendelijkst geserveerd. Soms de juiste keuze en soms ook wel eens niet. Hoe dan ook, de kastelein bekommerde zich er persoonlijk om en gaf bijbehorend uitleg. Voor Karen waren de paddestoelen van het voorgerecht en voor mij de Bavette – op juiste cuisson – van het hoofdgerecht hoogtepunten. Nadat onze Fitbit aangaf warm te zijn gelopen besloten we terug te gaan naar het hotel en de hotelkamer op te zoeken. Voor we konden gaan slapen waren we enkele uren verder. Want we bleven naar de muur staren. De múúr, we draaiden geen plafonddienst. Want op de muur was een door een artiest een plattegrond afgebeeld van de omgeving van het hotel. Zo ontzettend leuk. De volgende ochtend hadden we besloten geen ontbijt te doen in het hotelrestaurant ‘The Pressroom’ Vanuit een eerdere citytrip had ik voorgenomen een ontbijtrestaurant in de stad op te zoeken. Op 100 meter van ons hotel was er 1: Restaurant Mortimer op Nieuwezijds Kolk. Een piepklein restaurant met enkele tafeltjes beneden en via een steile trap nog een paar tafels boven.

Versgeperst sinaasappelsap, en heerlijke bak yoghurt met vers fruit en huisgemaakte pistachegranola plus een kop gemberthee voor haar en een espresso voor hem. Ter begeleiding de Spotify playlist ‘Bossa Nova Restaurant’ op Sonos. Dat is nog eens heerlijk wakker worden. Met een uitgeruste stappenteller gingen we naar buiten en richting de Dam. Daar was het op dat moment nog leeg; later stroomde het plein vol met vreedzame demonstranten die aandacht vroegen voor de situatie in de Oekraïne. Wij vervolgden onze weg opnieuw de Kalverstraat in. Dit keer geen shopvirus, maar een cultureel virus dat ons in beweging zette. Want op nummer 92 zit het Amsterdam Museum. En op deze zondag de 27e februari stond voor het laatst De Gouden Koets – ja die van Lex en Max – op het binnenplein tentoongesteld. Uitgebreide verhalen konden worden belezen en beluisterd over de geschiedenis en de controverses van de Koets. Het einde van onze bijna 24 uur Amsterdam diende zich aan: we haalden de bagage op uit het depot van het hotel, stapten op de tram en gingen zoals we gekomen waren.