13 mei 2025

Ken je dat moment waarop je ergens binnenloopt en denkt: “Waarom wist ik hier niet eerder van?” Dat had ik dus in San Gimignano. Stel je een middeleeuws heuvelstadje voor in Toscane, getooid met 14 torens die nog overeind staan als wolkenkrabbers uit de 14e eeuw. Zo uit een scene van Game of Thrones, maar dan met meer "gelato" en minder horror. We gaan even terug in de tijd, een paar jaartjes maar ;-)… Volgens de legende is San Gimignano gesticht door twee Romeinse broers die thuis wat politieke drama wilden ontvluchten (typisch). Tijdens de Gotische invasies kwam vervolgens Sint Geminianus—klinkt als iemand die de beste wijn­feestjes geeft—op miraculeuze wijze het stadje redden. De bewoners waren zó dankbaar dat ze de hele plek naar hem vernoemden. Want dat hoort dan zo natuurlijk. Snel vooruit naar de middeleeuwen: de boel werd chic. San Gimignano lag namelijk aan de Via Francigena, een soort middeleeuwse snelweg voor vermoeide zwaar gelovige pelgrims met blaren onder hun voeten. Al die pelgrims zorgden voor kassa, wat weer kibbelende families opleverde, die op hun beurt torens gingen bouwen. Véél torens. Zo van: “mijn toren is hoger dan die van jou.” Ooit stonden er 72; nu nog 14 - zo hoog dat als je ze allemaal zou bekijken je er een fikse nekkramp aan zou overhouden. San Gimignano nu nog steeds een hit! Door het stadje lopen is alsof je in een tijdmachine stapt—alleen ontwijk je nu mensen met selfie-sticks en mobiele telefoons in plaats van de pelgrims op hun blote voeten wel nip je aan een glas Vernaccia-wijn, dat hier al sinds de 13e eeuw wordt geschonken. Er hangt iets magisch in de lucht wanneer je over de kinderkopjes slentert, knusse ambachtelijke-winkeltjes in duikt en je neus laat leiden naar misschien wel het beste ijs ter wereld. Ja, ik heb braaf in de rij gestaan. Ja, ik nam twee bollen. Nee, ik heb geen spijt. Kortom? San Gimignano is zo’n plek waar elke steen een verhaal fluistert. Als je goed luistert, overtuigt het stadje je om een tandje terug te schakelen, nóg een glas wijn te pakken en opnieuw verliefd te worden op geschiedenis. Dus: schoenen aan, rugzak om, en vooral die extra ruimte laten voor "gelato", want geloof me, je gaat spijt krijgen als je dat niet doet.

22 januari 2025

Montepulciano: Waar de tijd even stilstaat Er zijn plekken waar de wereld lijkt te fluisteren in plaats van te schreeuwen. Montepulciano, gelegen op een heuvelrug in het hart van Toscane, is zo’n plek. Hier, waar de stenen straten eeuwenoude verhalen ademen lijkt de tijd stil te staan. Montepulciano is een doolhof van smalle steegjes, charmante piazza’s en rustieke gevels met verweerde luiken. Het lijkt alsof elke hoek een schilderij is dat wacht om ontdekt te worden. Maar het echte schilderij ligt beneden: het adembenemende uitzicht over de Val d’Orcia, een lappendeken van wijngaarden, groene cipressen en velden. De stad is een feest voor de zintuigen. Ik strijk neer op een klein terras en bestel een glas Vino Nobile di Montepulciano, de trots van de regio. De eerste slok is als een warme omhelzing: vol, rijk en diep, met een vleugje kersen en kruiden. Maar Montepulciano is meer dan een ansichtkaart. Het leeft, ademt, en omarmt je met zijn historie. Terwijl ik door de stad wandel, glijdt mijn hand over de koele stenen van Palazzo Comunale en stap ik een eeuwenoude kelder binnen waar wijnvaten rusten met hun verborgen verhalen. Hier word je verbonden met het ambacht en de tradities die generaties hebben doorstaan. Montepulciano straalt in al haar glorie, omringd door een landschap dat bijna te perfect is om waar te zijn. Ik neem een moment om alles in me op te nemen: de kleuren, de geuren, het gevoel van een plek die je uitnodigt om even stil te staan en te genieten. Montepulciano is niet alleen een stad, het is een herinnering die je meeneemt, een stukje tijdloos Toscane dat in je hart blijft hangen, lang nadat je bent vertrokken.