Zuid-Afrika

Caroline van Huigenbos op 05 December 2014
Het is maandag 24 november 2014, de 777 van KLM staat klaar voor ons vertrek naar Johannesburg. Klaar voor een nieuw avontuur naar, voor mij, één van de mooiste plekken op aarde. Om 12 dagen later terug te komen, met heimwee als een kind, dromen die uitgekomen zijn, met herinneringen voor altijd. En weer leeft een stukje van mijn hart daar ver weg, daar waar de mensen zo puur zijn, waar de natuur zo mooi is en de dieren je ’s nachts gelukzalig wakker kunnen houden. Afrika, wat hou ik van jou!

In de avond komen we aan in Johannesburg, na de heerlijke geur van Afrika opgesnoven te hebben vallen we voldaan in slaap in een guesthouse, niet ver van de luchthaven. Morgen gaat het beginnen, op weg naar de Kevin Richardson Sanctuary waar we overnachten in Welgedacht Bush Camp.

Kevin Richardson, wereldwijd beter bekend als de lion whisperer (www.lionwhisperer.co.za) heeft hier, een uurtje van Pretoria in het Dinokeng N.P. zijn sanctuary. Waar hij zich inzet voor het behoud van de leeuw en zijn leefomgeving. Voor mij persoonlijk was het een droom om dit zelf te mogen zien!

KEVIN RICHARDSON SANCTUARY Ian, onze ranger, wacht ons op bij de ingang van het nationaal park. Onderweg naar het kamp passeren we giraffen, gnoes, struisvogels en nog meer. Ons 4-daags verblijf in het kamp was een ervaring voor het leven. De eerste avond maken we ons klaar voor het diner bij kampvuur. Niets is zo mooi als ’s avonds met een wijntje om het kampvuur te genieten, met de geluiden van de bush op de achtergrond. Maar wacht! Wie zit daar bij het kampvuur? Niemand minder dan Kevin zelf, wat een verrassing! Kevin Richardson* zelf was er, wat een geluk! Die avond dineren we met onze rangers en Kevin. Wat me vooral is bijgebleven is dat in één opslag duidelijk was dat deze man een speciale gave heeft, waardoor hij het onmogelijke waarmaakt. En dat is opgenomen zijn in de leeuwenfamilie, hij is één van hen. Na een prachtige avond vol enthousiasme kruipen we in ons hutje en op slechts 100 meter afstand horen we de hyena’s lachen en de leeuwen van Kevin brullen. Mooier kan je vakantie toch niet beginnen?

De dagen bij Welgedacht Bush Camp zijn fantastisch. Ian heeft ons de sanctuary laten zien, veel verteld over het mooie werk van Kevin. Zijn lievelingsleeuwen Amy en Meg, de witte leeuwen, de bijzondere hyena’s (hyena’s zijn cool hebben we van Kevin geleerd ) en zijn vier zwarte luipaarden mochten we ontmoeten. Ondertussen maken we game drives en genieten we van de intense rust en pracht van het nationaal park.

Wanneer een ranger je met liefde verhalen vertelt over bekende en onbekende dieren, je geen telefonisch bereik of elektriciteit hebt, dan kom je in een voor ons, bijna onbekende staat van zijn. Wat was het fijn!

De volgende dag had Ian een verrassing. Of we gehoord hadden van Yame & George? Ja maar natuurlijk! Yame en George zijn twee welpjes welke Kevin recentelijk gered heeft uit boze handen in Spanje (deze welpjes werden voor foute toeristische doeleinden gebruikt en maakten het daar in Spanje erg slecht: half blind door de vele cameraflitsen, ondervoed door slechte voeding - ze moesten immers klein blijven vond hun eigenaresse). Na maanden papierwerk heeft Kevin ze naar Zuid-Afrika weten te halen voor een leven waar ze recht op hebben. Yame en George, nu 7 maanden oud, woonden nog bij de volunteers in de achtertuin (deze mensen helpen Kevin bij de dagelijkse gang van zaken op de sanctuary) en worden langzaamaan gewend gemaakt aan hun eerlijke leeuwenleven.

We mochten Yame en George gaan ontmoeten!! Ik kan je vertellen hoe ik rond gesprongen heb van blijdschap, 100 x gevraagd heb of ik droomde, het van de daken wilde schreeuwen hoe blij ik was. Wellicht zullen velen me uitlachen maar voor mij was dit een droom die uitkwam. Ian, onze ranger, zei niets maar zijn glimlach onderweg naar Yame en George zei genoeg. Deze drie dagen hebben mijn vriendin, Yvonne, en ik genoten van Yame en George. Yame, de leider van de twee, waar je stiekem de manen al zag komen van wat binnenkort een reusachtig mooie leeuw gaat worden. George, die alles nadoet wat zijn grote broer Yame doet. George was er slecht aan toe toen ze aankwamen in Zuid-Afrika. Maar nu, na een maand konden ze met blijdschap zeggen dat het goed met ze gaat.

Het was soms oppassen want ze worden al een beetje ondeugend, het zijn immers echte leeuwtjes. Maar opgegroeid bij mensen waren ze maar wat blij met de aandacht en knuffels van hun verzorgers en ons. Uiteindelijk zal Kevin ze langzaamaan kennis laten maken met de andere leeuwen en hyena’s en zullen ze net zo’n mooie toekomst krijgen, net als de andere leeuwen van Kevin. Gered van de canned hunting, gered van het circus. Een traan van ontroering en dankbaarheid dat we van zo dichtbij dit prachtige werk mochten zien.

Toen was het tijd om verder te reizen, met pijn in ons hart nemen we afscheid van Ian en de leeuwen, maar met een herinnering die ons de rest van ons leven bij blijft!

LIMPOPO We rijden naar Limpopo, de meest noordoostelijke provincie van Zuid-Afrika. Na een lange en lollige rit van 7 uur komen we aan in Louis Trichardt, waar we slapen in een prachtige lodge van een Nederlands echtpaar. Ook deze mensen hebben een mooie missie. Zij helpen lokale kunstenaars door middel van een permanente exhibitie van hun kunstwerken en begeleiding hierin. We hebben hier een excursie gedaan en veel gezien en geleerd over de kleurrijke Venda en Tsonga culturen. Gedanst op een zaterdagfeest van de Tsonga people, les gehad van een medicijnman en mooie kunstwerken gekocht. Na ons bezoek in Limpopo misten we de dieren en maakten we met een stopover koers richting het Krugerpark.

TIMBAVATI N.P. Via de prachtige Panoramaroute, waanzinnige vergezichten, een gezellige ontmoeting met lokale kinderen, komen we aan bij de gate van het Timbavati N.P. We rijden het nationaal park binnen en zetten de kilometerstand op nul. Bij 19,2 km was het linksaf, bij 23,3 km was het rechtsaf en zo rijden we stapvoets over de zandweggetjes richting Shindzela Tented Camp. Wat was het spannend! Rijdend over de zandweggetjes, geen bereik en de kilometerstand goed in de gaten houdend, staat er ineens een groep buffels voor onze auto. Met gepaste afstand wachten we tot ze de weg vrijmaken voor ons, vol adrenaline rijden we verder en naderen we een prachtige olifant. Omdat het geregend heeft de dagen ervoor wordt er enige rijervaring van de chauffeur verwacht, we trotseren diepe plassen en heuvels, ontwijken overstekende schildpadden en dungbeatles en zo belanden we van het ene in het andere moment in een nieuwe natuur. ‘Knijp me eens, is dit echt?’ Het lijkt wel een droom............

lees verder op: http://on.fb.me/1wxzVd5