07 February 2020

Het is bijna Valentijnsdag en de romantiek hangt in de lucht. Het perfecte moment voor het bekijken van een romantische film samen met je lief. Ik heb een lijstje samen gesteld van een paar van mijn favoriete romantische films. En dan niet zomaar romantische films, maar films die zich afspelen op een locatie die ook perfect is voor een mooie (romantische) vakantie. Pretty Woman De romantische klassieker uit 1990 waarin Edward (Richard Gere) een prostituee Vivian (Julian Roberts) ontmoet doordat zij beter in een mooie rode sportwagen kan rijden dan hij. Omdat het klikt tussen hen, vraagt hij haar de hele week met hem door te brengen en als zijn vriendin op te treden tijdens al zijn zakelijke besprekingen. Deze week samen brengt hilarische, emotionele en grappige situaties voort. De film speelt zich af in Los Angeles met al zijn gave filmlocaties. Edward pikt Vivian op vanaf Hollywood Boulevard en het hotel waar Edward en Vivian vervolgens verblijven is het Beverly Wilshire, een prachtig klassiek vijf sterren hotel. Een tweede hotel wat in de film voorkomt is het Las Palmas hotel, dit is de locatie van de eindscène. Verder gaat Vivian uitgebreid shoppen op Rodeo Drive en hebben ze diner in Cicada restaurant en club. Dirty Dancing ‘That was de summer of 1963 when everybody called me Baby.’ In 1987 kwam de film uit waarin Frances Houseman, Baby, (Jennifer Grey) met haar familie naar een vakantiepark gaat. Op dat vakantiepark komt ze de knappe danser Johnny Castle (Patrick Swayze) tegen. Door omstandigheden zijn ze gedwongen met elkaar een dansoptreden te geven terwijl Baby geen stap kan dansen. Vele uren oefenen volgen en dit leidt tot situaties waarin ze voor het blok worden gezet om keuzes te maken die de rest van hun leven zullen beïnvloeden. De film speelt zich af in de Catskill Mountains, echter is alles ergens anders opgenomen. Kellerman’s is nog steeds te bezoeken en de huidige naam is Moutain Lake Lodge in Pembroke, Virginia. Veel van de scenes in de film zijn op het terrein en in de gebouwen van deze lodge gefilmd. De scene met de lift in het meer kan echter nooit meer nagedaan worden, het water in dit meer is opgedroogd. In de buurt van de lodge vind je Lake Lure. Hier vind je onder andere de trap waar Baby opklimt met een watermeloen in haar armen. Ook de huisjes van het danspersoneel waren hier. Titanic In 1997 verscheen de film Titanic in de bioscopen waarin het liefdesverhaal van 1e klas passagier Rose (Kate Winslet) en 3e klas passagier Jack (Leonardo DiCaprio) tijdens de fatale eerste trip van de Titanic in 1912 te zien is. Ondanks dat iedereen weet hoe het met de Titanic is afgelopen, was het bij de eerste keer kijken van de film toch spannend of de twee geliefden het zouden halen. Een vakantie op een cruiseschip is het ultieme voorbeeld van een onbezorgde vakantie waar je heerlijk met ze tweetjes kan genieten van alle mogelijkheden die het schip te bieden heeft. Het oversteken van een oceaan is echt niet nodig, een leuke cruise in het Middellandse Zeegebied of de Cariben zijn er al vanaf een paar dagen. En wees gerust, sinds 1912 is er heel veel veranderd qua veiligheid op cruise schepen.

02 June 2019

De wekker gaat, het is vroeg. Heel vroeg…. 4.50 uur om precies te zijn. Pffff, moet dit nu echt? Ja, dit moet. Als je een goed plekje voor het bewonderen van de zonsopgang wilt hebben, moet je vroeg op pad. Een plens water in het gezicht maakt ons wakker en rond 5.00 uur lopen we onze kamer uit, op naar de verhuurder van onze e-scooters. Onderweg worden we aangesproken door twee meiden die we gisteren hebben ontmoet, of wij de weg nog weten. Jazeker, rij maar achter ons aan. 5.10 zitten we alle vier op een scooter en gaan we op pad. We zijn echt niet de enigen. Bagan wordt wakker voor de zonsopkomst. En de zonsopkomst hier is booming business. We slaan van de hoofdweg een verhard zandpad op en binnen de kortste keren rijden we compleet in het donker. We rijden een eind en op het punt waar we ongeveer moeten afslaan, kijken we op Google Maps. Gisterenmiddag hebben we de omgeving verkend en hebben we de locatie op de kaart gemarkeerd. Dat is maar goed ook want zo in het donker ziet alles er heel anders uit. We zijn iets te ver doorgereden. Zodra we bij onze locatie zijn aangekomen, blijkt dat we niet de eersten zijn. Hadden we dan nog eerder op moeten staan? Dat blijkt mee te vallen. Er zijn 4 andere toeristen en verder wat lokalen die kaarten en schilderijen proberen te verkopen. We klimmen via de trap omhoog en zoeken een goed plekje uit. En dan is het wachten, de zon zal pas over ruim een uur opkomen. Het wordt steeds drukker op onze plek en onderling worden er allerlei tips uitgewisseld over andere highlights van dit prachtige land. Ik vind het altijd super om met mensen te praten op reis, zowel lokalen als andere reizigers. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en al die verhalen samen geven een mooi beeld over een locatie. Vlak voordat we echt niet meer weten hoe we moeten zitten op het smalle stenen randje, wordt ons geduld beloond. Er gloort licht aan de horizon, nog ‘maar’ een half uur voordat de zon opkomt. Vanaf nu is het genieten want elke minuut verandert het uitzicht. Langzaamaan wordt het lichter, de lucht kleurt mooi roze/rood/oranje en de contouren van de tempels om ons heen worden steeds beter zichtbaar. Rond 6.40 gaat de eerste luchtballon de lucht in en in de 10 minuten erna volgen er nog eens een stuk of 15. Het bekijken van de zonsopkomst vanuit een luchtballon zwevend boven de tempels van Bagan is een fantastische ervaring. Ik heb er heel veel goede dingen over gehoord. Omdat wij deze keer low budget reizen, slaan we de ballonnen over. We hebben er geen moment spijt van want het uitzicht vanaf ons punt terwijl de ballonnen over vliegen is wonderschoon. Vanaf het moment dat het eerste licht aan de horizon te zien is tot het moment dat de zon geheel op is en de ballonnen weer aan de grond zijn, geniet ik met volle teugen. Mijn telefoon heeft beperkte mogelijkheden voor het maken van echt goede foto’s van dit. Aan de ene kant jammer dat ik het niet goed kan vastleggen, aan de andere kant ook helemaal prima. Al mijn aandacht kan nu gaan naar het schouwspel wat zich voor mijn ogen afspeelt. Dit zijn de moment dat ik zo dankbaar ben voor het feit dat ik in de gelegenheid ben om dit te kunnen meemaken. Als er echt ‘niets’ meer te zien is, gaan we terug richting ons hostel voor het ontbijt. Mijn reisgenootje houdt de rest van de dag een rustdag, maar ik spring weer op de e-scooter en cross door heel Bagan heen. Ik bekijk heel wat mooie tempels en uitkijkpunten en noteer er een aantal voor mijzelf. Morgen vertrekken we pas om 9.00 uur naar de volgende locatie, dat betekent voldoende tijd voor nog een zonsopgang…. ;-)

13 January 2020

Zoals sommigen van jullie weten, heb ik (samen met Martin) een tijd veel met fotografie gedaan. Volledig hobbymatig, maar wel met een spiegelreflexcamera met verschillende lenzen. Omdat ik merkte dat het me tegen ging staan om altijd maar rond te sjouwen met alles en bij elke plek meer met mijn camera bezig was dan wat ik om mij heen kon zien, ben ik daar mee gestopt. Ik ben in stappen steeds minder mee gaan nemen. Zoveel minder dat ik nu alleen nog maar de camera van mij telefoon tot mijn beschikking heb. Iedereen die van fotograferen houdt, kan ik van harte aanbevelen om naar Myanmar te gaan. Jeetje zeg, wat is dit een fotogeniek land. Er zijn momenten geweest dat ik mijn spiegelreflex met al zijn instelmogelijkheden heb gemist. Aan de andere kant, een foto met de telefoon is zo gemaakt en geeft je genoeg ruimte om echt van het moment te genieten. Zoals de zonsondergang bij de U Bein Bridge bij Mandalay in de buurt. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld. Je bent daar zeker niet de enige die een mooi plaatje van de ondergaande zon achter de brug wilt maken, maar dat mag de pret niet drukken. Of de beenroeiers op Inle Lake, nu vooral nog actief voor de toeristen. Zeker als ze met meerdere zijn, levert dat fantastische plaatsjes op. Tempels en pagodes heb je in verschillende soorten, van zeer modern met neonverlichting tot oud, verweerd en zelfs geheel overgroeid. Dit laatste spreekt mij het meeste aan en hiervan zijn er veel te vinden bij Hsi Paw en Bagan. De meningen over het eten in Myanmar zijn enorm verdeeld. Persoonlijk heb ik geen idee waarom, ik heb er goed tot heel goed gegeten. Ok…. op de markt zie je wel wat bijzondere ingrediënten die je niet op je bord terug wilt vinden. Zowel het eten als de markt leveren wel mooie plaatsjes op. Ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb zo veel foto’s gemaakt tijdens mijn drie weken in Myanmar. In januari 2020 heb ik Myanmar als Land van de maand uitgeroepen op mijn social media kanalen. Neem daar gerust een kijkje voor meer foto’s en verhalen over dit prachtige land.

02 July 2019

In oktober 2018 was ik in Sri Lanka. Met een groep zijn we daar in drie weken met een bus en soms met de trein, over het hele eiland gereden. Onze gids legde ons op een van de eerste dagen onderweg uit waar het schrikdraad langs de weg voor diende. Dit houdt de olifanten van de weg af waardoor de kans op ongelukken verkleind wordt. Ja hoor, dacht ik. Alsof olifanten zo dichtbij de beschaving komen en de weg opwandelen. Uiteraard had onze gids, Mahendra, gelijk. Olifanten komen wel degelijk zo dichtbij de weg dat schrikdraad geen kwaad kan. De vraag blijft natuurlijk of de olifanten dichtbij de weg komen of dat de weg dichtbij de olifanten komt. Uiteraard is het laatste het geval want hoe je het wendt of keert, olifanten waren er eerder dan asfaltwegen, tuk tuks, auto’s en bussen. Zodra we langs de weg weer schrikdraad zagen, startte er in de bus een wedstrijdje spot de olifant. En niet onverdienstelijk. Met elkaar hebben we heel wat olifanten gespot langs de weg. Meer dan een ieder van ons verwachtte te zien zomaar terwijl je niet op safari bent. Deze olifanten zijn wild en woonachtig in het natuurgebied waar we langs of door reden. In de weken in Sri Lanka hebben we twee Nationale Parken bezocht om olifanten en ander wild te spotten. Het eerste park wat we bezochten was Kaudulla National Park, samen met Minneriya National Park vormt dit een enorm groot gebeid waar grote families met olifanten leven. Ze zijn vrij om zich van het ene park naar het andere te begeven. Dit wordt wel in de gaten gehouden dus de jeeps met toeristen weten wel in welk park ze moeten zijn. We werden gewaarschuwd dat het in het park druk zou zijn met jeeps en dat was het. Het park is eigenlijk een grote vlakke open ruimte waardoor de olifanten heel goed te zien zijn (en de jeeps dus ook). Zodra we de open vlakte opreden, was het direct duidelijk dat wij vandaag veel olifanten zouden gaan zien. We zagen in de verte al genoeg donkere vlekjes in het gras en de jeeps zetten koers die kant op. Door het enthousiasme over de olifanten zou je bijna vergeten om goed om je heen te kijken om te zien in wat voor mooi gebied we rond reden. De jeeps zorgden daar wel voor door niet rechtstreeks naar de olifanten te rijden maar ook hun best deden voor het spotten van ander wild. Heel veel verder dan wat vogelsoorten kwamen ze echter niet. Eenmaal bij de olifanten aangekomen was het in mijn ogen nog meer bijzonder dan verwacht. We stonden aan de rand van een groot stuk gras waar een heel grote familie olifanten stonden. Ze deden gewoon lekker hun ding, gras en bladeren eten en hier en daar wat bladeren en/of zand over zichzelf heen gooien. Het allerleukste waren de kleine olifantjes, de jongste in de familie waren pas een paar maanden oud. Zo grappig om te zien dat ze eigenlijk nog niet zo goed overweg kunnen met hun lijf met die te grote oren en zo’n slurf. Het kon echter nog beter, of beter gezegd spannender. Op een gegeven moment kwam van de vlakte een mannetje aanlopen die dwars door de familie heen liep, recht op onze jeep af. Hij wilde blijkbaar aan de andere kant van de jeep zijn. In de foto’s bij deze blog zie je zogenaamde stills uit het filmpje wat ik hiervan heb gemaakt. Op zowel film als foto is echter niet vast te leggen wat het met je doet als zo’n gevaarte op je af komt lopen en voor je gevoel pas vlak voor de jeep afbuigt om er omheen te lopen. Overigens wel een teken dat hij (helaas) erg gewend is aan jeeps want anders had hij wel anders gereageerd op het obstakel op zijn weg. Ik had nog uren kunnen blijven kijken, maar helaas zat dat er niet in. Achteraf maar goed want tegen de tijd dat we open vlakte af reden, barste er een enorme regenbui los. Snel werd het dak en de zijkanten weer op en aan de jeep bevestigd. Ook dit keer hadden we geluk met het weer, zodra we klaar waren ging het los. Het tweede park waar we op safari geweest zijn, was Udawalawa National Park wat een compleet ander park is. Er is daar veel meer begroeiing waardoor je meer moeite moet doen om wilde dieren te spotten. En zeg nou zelf, dat heeft ook wel zijn charmes. Zeker omdat elke boomstronk in de verte tussen het groen ineens op een wild dier lijkt. Echt wild spotters hoor, de Nederlanders ;-) Voordeel van de begroeiing is dat je ook het idee krijgt dat je alleen rond rijdt in je jeep. Dat is natuurlijk niet zo want zodra er iets te zien is, verschijnen er meer jeeps. Het zijn er wel stukken minder dan in Kaudulla. Het wild, en meer specifiek de olifanten, wat we gespot hebben in het park viel wat tegen. Het park was echter zeer de moeite waard om in rond te rijden. Daarnaast rijd je in de natuur rond en wilde dieren doen wat ze willen. Al met al zijn de drie weken die ik in Sri Lanka doorbracht fantastisch geweest. Elke keer als ik er aan terug denk, komen de olifanten als eerste omhoog in mijn herinneringen. Wat een machtig mooie beesten!

21 June 2019

De rit met de auto van de hoofdstad Funchal naar de parkeerplaats op de Pico do Arieiro is fantastisch en geeft al direct een zeer goed idee van wat de dag gaat brengen. Prachtig mooie uitzichten over het eiland, maar vooral ook heel veel inspanning en waarschijnlijk enorme spierpijn de komende dagen. Zes jaar na ons eerste bezoek aan Madeira zijn we weer terug. Nu met de intentie meer moois van het eiland te bekijken door het doen van meer wandelingen. Het eiland staat bekend om zijn Levada wandelingen. Dit zijn wandelingen over de paden langs irrigatiekanalen. Deze paden werden vroeger alleen gebruikt voor onderhoud, maar nu dus ook voor recreatie. Hierdoor kom je op plekken waar je alleen te voet kan komen. Naast de Levada wandeling zijn er nog vele andersoortige wandelingen op het eiland te vinden. Eén van die wandelingen is naar het hoogste punt van het eiland, de top van de Pico Ruivo. Deze ligt op 1862 meter hoogte. Volgens de Rother wandelgids is er geen spannendere bergwandeling te vinden op Madeira en zou deze ongeveer 5 uur moeten duren. We kennen onszelf goed en weten dat wij daar veel langer over gaan doen. We zijn geen echte wandelaars en ook onze conditie is niet optimaal. We willen dit wel heel graag doen en op pure wilskracht kom je een heel eind. We zijn vroeg opgestaan en zaten als de eersten aan het ontbijt. We hebben veel energie nodig dus we eten goed en nemen nog wat extra dingen mee voor onderweg. Een kleine drie kwartier nadat we zijn vertrokken, parkeren we de auto op de parkeerplaats van Pico do Arieiro. Dit ligt op 1818 meter hoogte. De snelle rekenaar denkt nu, ach…. dat is maar 42 meter hoogteverschil tussen de top. Dat klopt, echter zullen we eerst afdalen tot 1590 meter voordat we weer naar boven gaan klimmen. Oh ja, terug precies hetzelfde want je loopt van a naar b en weer terug naar a. Ondanks dat we weten dat het zwaar gaat zijn en we echt wel stuk zullen gaan, gaan we vol enthousiasme en moed op pad. Vanaf het allereerste moment dat we gaan lopen, is het genieten. Het is een heldere dag dus we hebben prachtige vergezichten. Het ene moment loop je op een kale rotsvlakte en het volgende op een pad langs een stuk bergwand begroeid met groen. Onderweg komen we een aantal tunnels tegen. Onze hoofdlampen zijn zeer welkom want de tunnels lopen bijna allemaal in een bocht waardoor de uitgang bij het naar binnengaan, niet te zien is. Na een aantal uur komen we aan bij de berghut van de Pico Ruivo. Daar lunchen we en verzamelen we moed voor de laatste klim naar de top, 90 meter omhoog via trapjes en rotspaden. Dan komt het moment dat je het eerste uitkijkplatform opstapt. Dit is het zo waard geweest! Rondlopend op de top heb je uitzicht over alle kanten van het eiland. Er beginnen wat wolken te vormen onder ons en daardoor heb je het idee dat je echt heel hoog bent. Omdat we weten wat ons te wachten staat op de terugweg, blijven we niet te lang hangen op de top en beginnen we aan de wandeling terug. Ook al is het precies dezelfde weg, toch is het geheel anders. Je ziet het immers van de andere kant. Het is doorbijten, maar op een bepaald moment komt het eindpunt toch echt in zicht. Het restaurant is nog net aan open en wat smaakt een koud drankje met een stuk chocolade heerlijk zeg. Wel verdiend! Na een warme douche in het hotel en een zeer goede maaltijd bij een restaurantje in de buurt van het hotel duiken we vroeg ons bed in. De dagen erna doen we niet al te gek van de kuiten protesteren toch wel een beetje als er weer een klimmetje gedaan moet worden.

12 June 2019

Van half november 2016 tot half januari 2017 heb ik gebackpackt door Centraal-Amerika. Ik ben gestart in Panama en ben via Costa Rica, Nicaragua en Honduras naar El Salvador gereisd. Ik had mijzelf voorgenomen om in elk land een paardrijtocht te maken. Vanuit huis had ik al wat uitzoekwerk gedaan om te bepalen op welke plek het, het leukst/mooist zou zijn om te rijden. Voor Nicaragua kwam ik al snel op een heel mooie plek uit. Ik vond een ranch in de buurt van San Juan del Sur, in het zuidwesten van Nicaragua. Alles wat ik over deze ranch zag en las, was fantastisch. Dit ging de plek worden voor Nicaragua. Omdat ik zonder echte planning reisde, kon ik het van te voren niet boeken. Tegen de tijd dat ik wist wanneer ik in San Juan del Sur zou zijn, nam ik contact op met de ranch om te boeken. Helaas zaten ze al helemaal vol op de dagen dat ik er was. Er was niets aan te doen en ik ben doorgereisd. Met oud en nieuw zat ik in Granada en dat was ineens weer een soort van dichtbij San Juan del Sur. Nu hadden ze wel plek! Ik nam voor even afscheid van mijn reisgenootjes en reisde af naar de ranch. Vanaf het moment dat ik daar was, wist ik dat het een goed besluit is geweest om terug te gaan. Ze gaan met zo veel liefde met de paarden om. Op de ranch waren jeans, cowboyhoeden en laarzen te leen zodat je helemaal in stijl op je paard en op de foto kon gaan. De rit van de ranch naar het strand was prachtig en divers in landschap en uitzichten. Eenmaal op het strand was het tijd voor een pauze. Mens en dier kon even ontspannen onder het genot van een drankje en hapje. Na rust komt actie. Het gas mocht er op! Op het strand door de branding. Wat een heerlijk gevoel om vol gas met elkaar op de paarden door de branding te racen. Het strand waar we waren was volledig verlaten dus we konden ons gang gaan zonder rekening te hoeven houden met badgasten. Wat een vrijheid en wat een geluk om daar te kunnen zijn. Na het speelkwartiertje begonnen we aan de rit terug naar de ranch. Ook deze rit was weer genieten. Onderweg probeerden de wat gevorderde ruiters nog een sprongetje te wagen. Mijn paard had echter bedacht dat hij ook prima langs het obstakel kon in plaats van er over heen. Bij terugkomst op de ranch was er gelegenheid voor het nemen van een douche waarna we konden aanschuiven voor een heerlijk family style diner. Ik kon mij geen mooiere afsluiting van mijn tijd in Nicaragua voorstellen.