Magisch plekje op aarde - El Chaltén
Ik was aan het rondreizen door Patagonië en verplaatste mijzelf van El Calafate per bus naar El Chaltén, een walhalla voor hikers. Dit dorp kent een straat met eenvoudige overnachtingslocaties en restaurantjes en is puur ontstaan voor deze wandelaars. De sfeer is gemoedelijk en de gemiddelde reiziger loopt in een comfortabel wandeloutfit en bergschoenen over straat. Net rond het middaguur kwam ik aan in El Chaltén en wilde gelijk een trekking doen. Nu was het nog mooi weer en door omstandigheden had ik al een dag minder dan gepland. Bij de receptie van mijn hotel adviseerden ze me direct om de trekking 'Laguna Torre' te gaan doen. Een tocht van ongeveer zes uur heen en terug. Prima! Ik had geen idee waar ik heenging of wat de tocht inhield, maar ik wilde hem hoe dan lopen. Tegenwoordig zou ik mij toch wel iets beter voorbereiden op dit soort hikes, maar toen dus niet.
Tijd om snel om te kleden, lunch te smeren en de tocht kon beginnen. Vanuit het dorp loop je ook zo naar de stad van elke wandeling, dat is wel handig. Het was een mooie, niet echt hele zware route en ik had er totaal geen besef van dat ik niet veel later onderaan de bergen zou staan waar ik al uren uitzicht op had. Regelmatig stopte ik om rond te kijken en om foto's te maken. Na enige tijd lopen, bedacht ik me dat ik het eigenlijk wel gezien had. Als dit het zou blijven (het werd vrij hetzelfde op een gegeven moment), moest ik dan nog een tijdland door blijven lopen om vervolgens dezelfde route weer terug te lopen? Het was tenslotte een 'heen-en-weertje' in plaats van een 'rondje'. Goed, ik was er nou toch dus bleef doorlopen. Niet veel later ging ik een bocht met rotsblokken om en wat ik daar aantrof heb ik eigenlijk geen woorden voor. Waauwwww wat een ongelofelijk waanzinnig uitzicht zag ik toen! Woorden schieten tekort om te vertellen wat ik daar voelde, zag of dacht. Sprakeloos!
Aan de voet van de bergen Fitz Roy en Torre, die deels besneeuwd waren, lag een gletsjer, die uitmond in een lagune met vooraan nog stukken afgebrokkeld ijs van de gletsjer. Dat alles onder een strakblauwe lucht en volle bak zon! Het was echt een prachtig plaatje. Niet alleen dat beeld, maar ook de stilte en de hikers die op één hand te tellen waren. Iedereen zat daar, een eindje bij elkaar vandaan, op een steen de omgeving in zich op te nemen. Geen geklets, geen herrie, geen foto's, puur genieten en luisteren naar de stilte, het verplaatsen van de ijsschotsen door het water en af en toe een lawine op de achtergrond. Wat ontzettend mooi! Meer dan een uur heb ik daar in stilte in het zonnetje gezeten en daar had ik nog uren kunnen blijven zitten, of zelfs willen overnachten onder de heldere sterrenhemel. Vrijwel allemaal tegelijk begonnen we aan de weg terug, het was tenslotte nog ruim drie uur lopen. We maakten foto's en lieten foto's van elkaar maken voordat we aan de weg terug begonnen. Met dit beeld kan ik nog járen vooruit, wauw!
Tijdens de terugweg liep ik met een jongen uit Spanje samen. Dat maakte de terugweg iets draaglijker, want inmiddels waren we toch best moe van de wandeling en alle indrukken. Ik kreeg nog wat tips voor de hike die ik de volgende dag had gepland en toen nam hij een rustpauze. Alleen liep ik verder door naar het dorp. Het was er inmiddels een stuk drukker dan vanmiddag. Iedereen liep nog steeds in outdoorkleding rond, maar ook strompelend, met of zonder schoenen. Zo hoort het te zijn in een dorpje als dit. Heerlijk!
