Nepal Mount Everest Basecamp 2015 deel 1

We hebben besloten om onze droom waar te maken om met het hele gezin naar het Mount Everest Basecamp te lopen in Nepal. In 1996, toen nog met z’n tweeën, hebben we ooit besloten om terug te keren naar dit fantastisch mooie land. In mei 2015 gaan we met onze drie kinderen voor een maand naar Nepal. We kiezen voor de klassieke route, welke Sir Edmund Hillary ook gelopen heeft toen hij in 1953 als eerste mens samen met Tenzing Norgay Sherpa de top van de Mount Everest bereikte. De meeste mensen vliegen naar het dorpje Lukla op 2800 meter en lopen van daaruit in twee weken heen en terug naar het basiskamp. Bij de klassieke route vlieg je niet naar Lukla, maar loop je het hele stuk. Dat duurt 7 dagen langer en het is behoorlijk zwaar omdat je “tegen de rivieren in” loopt en dat betekent continu stijgen en dalen. Maar het is zo mooi omdat je echt in het middengebergte start (op 1900 meter), je loopt langs landbouwvelden, door bossen, door tropische begroeiing, door mooie dorpjes en het is verschrikkelijk rustig. Je komt amper een toerist tegen, alleen maar hele lieve Nepalezen die het geweldig vinden dat je daar loopt. Omdat je in die 7 dagen drie passen van meer dan 3000 meter over moet, went je lichaam heel goed aan de hoogte en ben je een stuk beter geacclimatiseerd dan de mensen die invliegen. Iedere dag kom je dichter bij het hooggebergte en uiteindelijk bereik je na 7 dagen Lukla waar je opeens een stuk meer toeristen tegenkomt. We gaan dus 22 dagen lopen en aansluitend verblijven we nog 5 dagen in Kathmandu om de stad en omgeving te bezichtigen. We bereiden ons goed voor. Iedere reisgids van Nepal wordt zo’n beetje gelezen, goede slaapzakken worden aangeschaft, bergschoenen worden ingelopen. Overigens hoef je geen echte looptraining te doen voordat je vertrekt. Iedereen kan deze trek lopen en nadat je de eerste paar dagen behoorlijk aan het hijgen en puffen bent (ja, ook inclusief spierpijn) heb je een dusdanige conditie opgebouwd dat je de tocht prima kan volbrengen. We hebben vele senioren zien lopen, dus de trek is geschikt van jong tot oud. Het enige waar je op moet letten is hoogteziekte, maar daarover later meer. We hebben geregeld dat we alleen met ons eigen gezin lopen (dus niet met een groep), met 1 gids en 3 dragers. Zelf hoeven we dan alleen een day-pack en onze camera te dragen. We slapen in zogenaamde teahouses onderweg, kleine lodges met eenvoudige slaapkamers en met een restaurant (én een kachel die ’s avonds wordt opgestookt, op grote hoogte een zeer welkom meubelstuk).

We hebben er zin in, we zijn er klaar voor!! De rugzakken zijn al grotendeels ingepakt. En dan, 1 week voor vertrek……. OP 25 APRIL 2015 DIE VERSCHRIKKELIJKE AARDBEVING IN NEPAL

Duizenden doden, gebouwen zijn ingestort, sommige wandelroutes zijn ernstig beschadigd, het land verkeert in chaos. We zijn intens verdrietig. Nepal is al zo’n arm land en dan ook nog zo’n verschrikkelijke ramp. Zelf moeten we ook even “schakelen”, onze reis moeten we annuleren en hoe moet dat nu met onze droom?

Het is ook voor de Nepalezen een ramp als toeristen massaal gaan wegblijven. Toerisme is waar veel mensen van afhankelijk zijn om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Na ons “schakelmomentje” zijn we dan ook vastberaden om Nepal niet in de steek te laten en onze droom waar te maken. We boeken onze reis om naar oktober/november 2015, het beste wandelseizoen in Nepal. Geluk bij een ongeluk is ook dat we nu het Mani Rimdu festival kunnen bijwonen in het klooster van Tengboche. Tengboche is een dorp op de Everest basecamp route met een beroemd boeddhistisch klooster. Hier vindt één keer per jaar het Mani Rimdu festival plaats waarbij de monniken in prachtige kledij dansen en muziek maken. De boeddhistische sherpabevolking wordt gezegend door de belangrijkste lama van het klooster. Het is geweldig dat we hierbij aanwezig kunnen zijn.

Half oktober komen we aan op de luchthaven van Kathmandu. We gaan naar ons fijne guesthouse middenin de gezellige toeristenwijk “Thamel”. Na een goed vullende pizza met ons eerste “Everest” biertje (ja, de kinderen fanta en coca cola uiteraard) gaan we lekker slapen want morgen na het ontbijt vertrekken we voor een lange rit per minibus naar ons startpunt van de trek. Na een rit van 8 uur komen we aan in het plaatsje Jiri van waaruit we morgen zullen gaan lopen. We eten en drinken in het restaurant van ons hotelletje en kletsen met onze gids en dragers die we die ochtend voor het eerst hebben ontmoet. Zij gaan ons de komende drie weken vergezellen op onze tocht. Ze zijn allemaal heel erg aardig dus dat belooft veel goeds. Op tijd naar bed omdat onze eerste etappe een lange zal zijn (we wilden aanvankelijk namelijk een dorp verderop starten, maar het bleek niet mogelijk om daar zonder fourwheeldrive te komen). Tot laat in de avond geeft de hotelier echter een feestje en mogen we, al liggend in onze gloednieuwe slaapzakken, nog lang genieten van de keiharde nepalese muziek. Ach ja, het hoort erbij. We zijn in Nepal tenslotte.