La Mauricie National Park - met de kano
Ons reisschema ziet er als volgt uit: Dag 1: We rijden met de auto naar La Mauricie National Park en gaan daar een halve dag kanoën op Lac Wapizagonke. Dag 2: We lopen met de kano over land en vervolgens varen we over Lac Gabet. Dag 3: We trekken met de kano over land naar Lac du Caribou en varen daar verder. Dag 4: We verkennen Lac du Caribou met de kano. Dag 5: We varen nog wat met de kano en rijden dan terug naar Montreal.
Bij aankomst in het park moeten we eerst de veiligheidsinstructies volgen voordat we verder het park in mogen met de kano. Enkele belangrijke instructies die ik me herinner zijn: Je kunt hier veilig water drinken uit de meren, er is geen vervuiling. We mogen alleen kamperen op de aangewezen plekken en moeten ons daaraan houden. Er zijn twee soorten beren in dit park, en we krijgen instructies over hoe we ons in hun aanwezigheid moeten gedragen. Er zijn ook slangen in het park, dus ook daar krijgen we instructies over.
De instructie m.b.t. de beren is vooral blijven hangen, waardoor ik de rest een beetje ben vergeten. Welke beer moesten we ook alweer bergopwaarts ontvluchten en welke bergafwaarts? Welke beer kan klimmen en welke niet? Het is belangrijk om ons voedsel meer dan 50 meter van ons kamp op te hangen in een metalen constructie, zodat beren niet worden aangetrokken en ons eten niet stelen. Maar laten we nu op pad gaan!
We zijn met drie volwassenen, hebben onze kano volgeladen en zijn klaar om te vertrekken. We beginnen met kanoën op Lac Wapizagonke, een prachtig meer van wel 12 kilometer lang. Halverwege de tocht komen we al bijna niemand meer tegen, omdat de dagjesmensen meestal maar een halve dag gaan kanoën. Wij zetten door en varen verder de wildernis in. We hebben citroenpoeder bij ons, waarmee we citroenlimonade kunnen maken met water uit het meer. Ook kunnen we er thee mee zetten. We hebben gedroogd voedsel meegenomen om te koken.
Onderweg besef ik steeds meer hoe klein we zijn in vergelijking met de indrukwekkende natuur om ons heen. We zijn helemaal alleen, omringd door vogels, af en toe wat groter wild en ook dieren die we liever niet tegenkomen, maar die we wel graag veilig willen observeren. Wat een rustgevende en overweldigende ervaring! Tegen het einde van de middag bereiken we onze eerste kampeerplek. Helaas zijn we iets later dan gepland omdat we tegenwind hadden en soms zelfs uit de kano moesten om deze voort te trekken langs de kant. Peddelen tegen de wind in was onmogelijk. Bovendien bleek de kaart niet helemaal overeen te komen met de werkelijkheid vanwege een dam die bevers hadden gebouwd. We moesten zelfs over de dam met onze bepakking en kano. Wat een dag, maar wat was het geweldig!
We zijn uitgeput van alle fysieke inspanningen en beginnen eerst met wat drinken en eten voordat we ons kamp opzetten. Gelukkig hebben de parkwachters vier kampeerplekken in het bos vrijgemaakt. Eén daarvan is voor ons. Op een grote afstand staat een metalen constructie waar we ons voedsel kunnen ophangen, zodat beren niet naar ons kamp komen om ons eten te stelen. Er is ook een soort toilet gemaakt waar je je behoefte in een gat in de grond doet met een metalen net eroverheen.
We staan hier helemaal alleen... In het begin voelt dat wat beklemmend, maar al snel vinden we het fantastisch. 's Avonds en 's nachts horen we allerlei geluiden, zoals wolven, ijsduikers, elanden en geritsel in de struiken. Wat beweegt daar door het struikgewas? Zelfs de eekhoorns zijn brutaal! We moeten wennen aan al die onbekende geluiden en vragen ons af hoe dichtbij de wolf is, of de beren niet naar ons kamp komen en of de eekhoorns niet in de metalen constructie kunnen klimmen. Maar we slapen uiteindelijk goed.
Als we wakker worden, is het al aangenaam warm en raken we gewend aan de stilte en geluiden van het park. Na het ontbijt maken we ons klaar voor de volgende uitdaging: we moeten te voet naar het volgende meer. Dit meer ligt 500 meter verderop en 100 meter hoger dan Lac Wapizagonke, zoals ons is verteld. Hoe gaan we dat doen? De dames dragen onze drie rugzakken, en ik neem de kano op mijn schouders. Bergop lopen met een Canadese kano is redelijk te doen op een pad. Onderweg naar Lac Gabet komen we een lokale bewoner tegen, een "trapper" die in dit gebied woont. Wat een stoere kerel! Hij draagt zijn kano, bagage en gereedschap in één keer naar boven. Hij wijst ons de weg en wenst ons veel plezier op onze tocht. Uiteindelijk komen we aan bij Lac Gabet. In de avond komen we bij onze volgende kampeerplek. Er zijn dus toch nog mensen in dit gebied. We voelen ons niet meer zo eenzaam, maar hebben nog steeds genoeg ruimte om van de natuur te genieten. Wat een geweldige ervaring is dit!
De volgende dag staat er weer een uitdaging op ons te wachten. We moeten afdalen, want Lac Du Caribou ligt weer 100 meter lager. Dit keer moeten we echter ook nog eens 1 kilometer met al onze spullen sjouwen. Hier komen we erachter dat het makkelijker is om bergopwaarts te lopen met een kano op onze schouders dan bergafwaarts. Bij elke stap raakt de punt van de kano de grond achter ons. @#$%^&, maar dan in het Nederlands. De dames dragen natuurlijk de rest van de bagage, die ondertussen een stuk lichter is geworden omdat we flink hebben gegeten. Tot nu toe is dit het mooiste meer dat we hebben gezien. Wat een heerlijke tocht is het over dit water, met halverwege een tussenstop op een idyllisch strandje waar we ook lekker zwemmen. Op dit moment zien we vlakbij een eland met twee jongen het water in stappen om te grazen. We zijn constant op zoek naar deze dieren en hebben altijd voorzichtig gedaan. Nu maken we veel lawaai en komen ze bijna naast ons staan. De moeder houdt ons nauwlettend in de gaten, en dat begrijp ik wel. Natuurlijk hebben we op dit moment geen camera bij de hand, dus we kunnen het niet vastleggen. Wat een dag is dit!
En zo breekt de laatste dag van onze kanotocht aan. Vermoeid maar voldaan rijden we in een paar uur terug naar Montreal, en we zijn blij dat we geen beren zijn tegengekomen, niet door slangen zijn gebeten, elanden en ijsduikers hebben gezien en wolven hebben gehoord. Deze tocht zal ons voor altijd bijblijven.
Wat een geweldige ervaring was het!
