31 oktober 2024

Mijn meest magische plek op aarde was misschien wel een hike bij El Chaltén in Patagonië (Zuid-Argentinië), voor altijd in mijn geheugen gegrift! Ik was aan het rondreizen door Patagonië en verplaatste mijzelf van El Calafate per bus naar El Chaltén, een walhalla voor hikers. Dit dorp kent een straat met eenvoudige overnachtingslocaties en restaurantjes en is puur ontstaan voor deze wandelaars. De sfeer is gemoedelijk en de gemiddelde reiziger loopt in een comfortabel wandeloutfit en bergschoenen over straat. Net rond het middaguur kwam ik aan in El Chaltén en wilde gelijk een trekking doen. Nu was het nog mooi weer en door omstandigheden had ik al een dag minder dan gepland. Bij de receptie van mijn hotel adviseerden ze me direct om de trekking 'Laguna Torre' te gaan doen. Een tocht van ongeveer zes uur heen en terug. Prima! Ik had geen idee waar ik heenging of wat de tocht inhield, maar ik wilde hem hoe dan lopen. Tegenwoordig zou ik mij toch wel iets beter voorbereiden op dit soort hikes, maar toen dus niet. Tijd om snel om te kleden, lunch te smeren en de tocht kon beginnen. Vanuit het dorp loop je ook zo naar de stad van elke wandeling, dat is wel handig. Het was een mooie, niet echt hele zware route en ik had er totaal geen besef van dat ik niet veel later onderaan de bergen zou staan waar ik al uren uitzicht op had. Regelmatig stopte ik om rond te kijken en om foto's te maken. Na enige tijd lopen, bedacht ik me dat ik het eigenlijk wel gezien had. Als dit het zou blijven (het werd vrij hetzelfde op een gegeven moment), moest ik dan nog een tijdland door blijven lopen om vervolgens dezelfde route weer terug te lopen? Het was tenslotte een 'heen-en-weertje' in plaats van een 'rondje'. Goed, ik was er nou toch dus bleef doorlopen. Niet veel later ging ik een bocht met rotsblokken om en wat ik daar aantrof heb ik eigenlijk geen woorden voor. Waauwwww wat een ongelofelijk waanzinnig uitzicht zag ik toen! Woorden schieten tekort om te vertellen wat ik daar voelde, zag of dacht. Sprakeloos! Aan de voet van de bergen Fitz Roy en Torre, die deels besneeuwd waren, lag een gletsjer, die uitmond in een lagune met vooraan nog stukken afgebrokkeld ijs van de gletsjer. Dat alles onder een strakblauwe lucht en volle bak zon! Het was echt een prachtig plaatje. Niet alleen dat beeld, maar ook de stilte en de hikers die op één hand te tellen waren. Iedereen zat daar, een eindje bij elkaar vandaan, op een steen de omgeving in zich op te nemen. Geen geklets, geen herrie, geen foto's, puur genieten en luisteren naar de stilte, het verplaatsen van de ijsschotsen door het water en af en toe een lawine op de achtergrond. Wat ontzettend mooi! Meer dan een uur heb ik daar in stilte in het zonnetje gezeten en daar had ik nog uren kunnen blijven zitten, of zelfs willen overnachten onder de heldere sterrenhemel. Vrijwel allemaal tegelijk begonnen we aan de weg terug, het was tenslotte nog ruim drie uur lopen. We maakten foto's en lieten foto's van elkaar maken voordat we aan de weg terug begonnen. Met dit beeld kan ik nog járen vooruit, wauw! Tijdens de terugweg liep ik met een jongen uit Spanje samen. Dat maakte de terugweg iets draaglijker, want inmiddels waren we toch best moe van de wandeling en alle indrukken. Ik kreeg nog wat tips voor de hike die ik de volgende dag had gepland en toen nam hij een rustpauze. Alleen liep ik verder door naar het dorp. Het was er inmiddels een stuk drukker dan vanmiddag. Iedereen liep nog steeds in outdoorkleding rond, maar ook strompelend, met of zonder schoenen. Zo hoort het te zijn in een dorpje als dit. Heerlijk!

19 juli 2023

Tijdens mijn solowereldreis in 2008-2009 ontmoette ik in Australië de piloten Nicholas (Nick) en Owen uit Alaska. Zij waren destijds voor een vijfdaagse duikcursus in Cairns en ik was al maanden aan het rondreizen door dit prachtige land. Wat ik het allermooiste vind aan (solo)reizen, is dat je de meest geweldige mensen ontmoet. Er komt vaak een hele intense vriendschap uit voort in de korte periode dat je elkaar leert kennen. Zo dus ook met Nick en Owen, wie ik in 2010 opzocht in zijn eigen land, voor mij een droombestemming, Alaska! Dit blog gaat in op een aantal fragmenten uit mijn dagboek van deze reis in september 2010. "Bij aankomst in Anchorage ontmoette ik de vriendin, en inmiddels vrouw, van Nick, Tarryn. Helaas was het een korte ontmoeting, omdat ze weer terug moest naar Barrow (Noord-Noord-Noord-Alaska) om te werken. Samen met Nick en Owen reisde ik via een prachtige route af naar The Kenai Peninsula, met als eindbestemming het knusse dorpje Sewart. Een klein dorpje met prachtige ligging. Hier hadden we een hostel geboekt, aten we 's avonds verse vis in de haven en bekeken we boten. Owen wil namelijk al jaren en boot kopen. Hij heeft me zelfs beloofd om Alaska te laten zien per boot! Misschien een andere keer ;-) De volgende ochtend moesten we vroeg op, we gingen niet per boot, maar per kajak een tweedaagse kajaktrip maken door de Prins William Sound. Heerlijk gepeddeld en al na vijf minuten in de kajak, kwamen de eerste dolfijnen voorbij! Verder nog veel zee-otters gezien (wat een luie beesten, maar zó schattig). We hebben de hele dag gekajakt en zijn uiteindelijk op een klein strandje uitgestapt. Hier stond een leuke public cabin voor ons klaar. Je hebt hier in de omgeving namelijk meer van die hele eenvoudige bungalows waar je gewoon vrij kan overnachten en waar iedereen een leuke ervaring in het gastenboek achterlaat. Een prachtplek, van alle gemakken voorzien en waar het zelfs mogelijk is om een kampvuur te maken of met bijlen te gooien tegen een boom! De volgende ochtend waren we al vroeg wakker en genoten van het prachtige uitzicht vanuit de cabin. Tijdens ons ontbijt op het strand (uiteraard dagelijks met ei, bacon en koffie), hoorden we geritsel in de bosjes naast het houten toilethokje. Toen we omkeken, zagen we gewoon een zwarte beer die heerlijk aan het genieten was van de besjes in de struiken. Fantastisch, zo dichtbij, zich totaal niet van ons bewust. We waren gelukkig wel blij toen hij later weer verdween en ons werd ook direct duidelijk waarom er zo'n veer met enorm kabaal op de deur van het toilethokje zat. In de middag hebben we nog wat gepeddeld, hebben we wat hikes gelopen en zijn we later terug gekajakt naar Sewart. Bij aankomst in Sewart nam ik afscheid van Owen die terug ging naar zijn woonplaats Juneau. Nick en ik reden terug naar Anchorage om ons klaar te maken voor het volgende avontuur. Dit stuk van de wereld is echt spectaculair, zo anders dan de rest van de landen waar ik ben geweest. Het is hier heel normaal om te gaan jagen en zo je voorraad voor de winter in enorme vriezers te leggen, de porties eten zijn echt enorm (niet groot, maar enorm) en zoveel mensen die hun eigen vliegtuigje hebben. We gingen op bezoek bij zijn ouders even verderop. Dit deden we natuurlijk niet met de auto, maar gewoon per vliegtuig! Ik heb namelijk kennisgemaakt met het fenomeen dat het hebben van een klein vliegtuigje of watervliegtuigje hier net zo normaal is als het hebben van een fiets in Nederland. Echt geweldig! Ik keek elke keer mijn ogen uit op de kleine vliegveldjes en al helemaal bij het horen dat de vliegtuigjes in de winter ski's krijgen zodat ze ook op water etc. kunnen landen (wel makkelijk voor de watervliegtuigjes aangezien al het water hier gaat bevriezen). Maargoed, wij per vliegtuigje naar die ouders toe. Groot landhuis met supergrote tuin, heerlijk diner, Nick's verjaardag nog gevierd met taart en kaarsjes en vooral heel veel gekletst. Erg gezellig! Volgende ochtend nog voor het ontbijt sloegen de honden helemaal op hol en gingen we kijken wat er aan de hand was. Een supergrote lynx buiten! Echt leuk om hiermee op te staan. Wij de bossen in om hem te volgen, helaas kwijtgeraakt... Ontbijten met verse blueberrypannenkoeken was ook niet verkeerd. De vader van Nick liet me nog zijn hobby zien: afstand bestuurbare modelvliegtuigen! Echt super om te zien, hij maakt ze zelf (en nog groot ook) en gaat er vervolgens lekker mee rondvliegen. Na het ontbijt en het motortochtje zijn we teruggevlogen naar Anchorage. Tegen schemering maakten we nog een tripje met het vliegtuig naar een gletsjer net buiten de stad. Voor mij was dit echt de eerste keer dat ik zo'n grote gletsjer zag! We vlogen er kalm bovenlangs en landen daarna op een soort vlakte tussen de rotsblokken met uitzicht op de gletsjer. Het was echt een heel magische plek! In eerste instantie zouden we hier ook blijven kamperen, maar door de weersvoorspellingen hebben we dit uiteindelijk niet gedaan en zijn we teruggevlogen naar Anchorage voor één van mijn laatste avonturen in Alaska. We gingen namelijk opnieuw met het vliegtuig op pad, dit keer naar Talkeetna, een klein toeristisch dorpje op ongeveer één uur vliegen van Anchorage en een uitvalsbasis aan Denali National Park en de Mount McKinley, met 6194 meter de hoogste berg van Noord-Amerika. Ik was hier net buiten het toeristenseizoen en dat betekent dat alle attracties langzaamaan dichtgaan en zich voorbereiden op de winter, zo was helaas het nationaal park gesloten. We gingen hier vooral naar toe voor de mooie uitzichten en om een ander deel van Alaska te zien. We hebben lekker rondgelopen in en rondom het dorp en vermaakten ons prima bij de lokale brouwerij en op het terras. 's Avonds nog naar een lokaal barretje en vraag me niet hoe ik terug in bed ben gekomen... Hier zeggen ze dat de blackout in het bier verwerkt is. De volgende ochtend maakten we een boottocht en gingen we de bossen in onder leiding van een ranger die zo in een western movie kon met al die geweren! Na deze boottocht heb ik de grootste hamburger ooit gezien in een restaurantje (nou ja, voor mij de grootste), hebben we nog geluncht en toen teruggevlogen naar Anchorage." Wat was dit een prachtige en absoluut onvergetelijke reis onder leiding van een geweldige gids, die ik graag nog eens maak! Mocht je deze blog lezen (en vertalen) Nick: nogmaals super bedankt en er komt een moment dat ik weer terug kom!

13 juli 2023

Eén van de reizen die zeker niet mag ontbreken op de lijst met bijzondere bestemmingen: Paaseiland! Paaseiland, ook wel bekend als Rapa Nui, is een afgelegen eiland in de Stille Oceaan en behoort tot Chili. Het staat bekend om zijn mysterieuze en iconische stenen beelden, genaamd de Moai. Paaseiland is gelegen op ongeveer 3.700 kilometer van het vasteland van Chili en is een van de meest geïsoleerde bewoonde eilanden ter wereld. Het eiland heeft een oppervlakte van ongeveer 163,6 vierkante kilometer en heeft een ruig landschap met vulkanische kraters, groene valleien en prachtige kustlijnen. Het is vooral beroemd vanwege de honderden Moai-beelden die verspreid zijn over het eiland. Deze monumentale stenen beelden zijn gemaakt door de Rapa Nui-bevolking tussen de 13e en 16e eeuw. De oorsprong en betekenis van de Moai blijven tot op heden enigszins mysterieus. Sommige theorieën suggereren dat ze een symbolische of religieuze betekenis hadden, terwijl anderen geloven dat ze dienden als herdenkingsmonumenten voor voorouders. Het proces van het maken van de Moai en het vervoeren ervan over het eiland is een indrukwekkende prestatie van techniek en organisatie. Naast de Moai biedt Paaseiland ook andere bezienswaardigheden, zoals de vulkaan Rano Kau, de vulkaankrater Rano Raraku waar veel Moai zijn uitgehouwen, en de prachtige Anakena Beach met wit zand en palmbomen. Tijdens mijn solo-wereldreis in 2008 bezocht ik Paaseiland in vijf dagen tijd, omdat het 'toch op de route lag' en het mij fantastisch leek om deze Moai's in het echt te zien. Tijdens een van de reisprogramma's van Floortje Dessing was ze ook op dit eiland en sliep ze op een camping. Deze was gelukkig vrij snel gereserveerd, inclusief tent, slaapzak en matje. Een camping waarbij je direct vanuit je tent uitkeek op de ruige oceaan, heerlijk. "Na aankomst van de vlucht vanaf Santiago de Chile naar Paaseiland, werd ik opgehaald door mijn transfer. Ik kreeg direct een bloemenkrans omgehangen zoals je wel eens op tv ziet, en werd warm welkom geheten. Vrijwel heel Chili had en week vrij, omdat de Dag van de Onafhankelijkheid in die week viel. Daardoor was het wat drukker op het eiland dan gebruikelijk. Op de camping ontmoette ik al gauw andere reizigers, een Zwitser, twee Spanjaarden en zes Chilenen. Met deze groep ben ik alle dagen opgetrokken. Twee van de oudere Chilenen vonden het heerlijk om voor iedereen te koken en hadden al hun eigen eten meegenomen in koelboxen. Dit betekende elke ochtend een uitgebreid ontbijt, een heerlijke warme lunch in de middag en in de avond opnieuw een stevige warme maaltijd of uitgebreide barbecue. Fantastisch! Tijdens de eerste wandeling over het eiland merkten we al hoe vriendelijk de mensen hier waren. Zo mochten we bijvoorbeeld lokaal fruit direct uit de bomen en planten proeven. Toch zijn ze ook wel een beetje raar. Sommige mensen zien eruit alsof ze nog nooit iemand van het vaste land hebben gezien, alleen een short, van die rastaslierten en dan stukje plastic zak day gebruikt wordt als elastiekje... Hanga Roa was het dorpje 10 minuten van de camping vandaan. Heel klein, veel souvenirs en heel veel supermarkten! Op dag 1 hadden we nog niet veel Moai's gezien, maar 2 geloof ik. Daar moesten we natuurlijk gelijk mee op de foto! De eerste avond hebben we met z'n allen een barbecue gemaakt, echt heerlijk. Biertje en Pisco erbij en gezellig kletsen en nog een beetje kennismaken. Omdat we al vrij snel stil moesten zijn op de camping, namen we de auto richting het strand (rotsen!). Hier hebben we tot zonsopkomst gedanst en gedronken met de muziek van hier. Een lokale cd van de groep Matato´a heeft het gedaan de rest van de dagen, heb zelfs een cd gekocht als aandenken! Mocht je de muziek kunnen vinden op internet (op Spotify niet te vinden, wel op YouTube!) dan zeker even luisteren (bijv. Matato'a - Here Ma'ohi). Je wordt er echt supervrolijk van! Na een dag met zeer slecht weer waarop we vooral hebben geluierd, omdat er door de hoeveelheid regen en wind toch niets te doen was, zijn we op de derde dag weer gaan wandelen, op zoek naar meer Moai's. We gingen naar een gerestaureerde locatie waar je een aantal Moai´s op een rijtje had staan. Ook liepen er ´parkrangers´ rond aan wie je vragen etc kon stellen. ´s Avonds rustig aan gedaan op de camping aan een kampvuurtje! Het was opnieuw heel slecht weer ´s avonds, had er wel iets tropische temperaturen en minder regen verwacht. Dag 4 heb ik samen met nog drie anderen een auto gehuurd en hebben we een rondje over het eiland gereden op zoek naar de Moai´s. Overal langs de weg kun je ze bijna vinden maar de meest speciale zijn toch degene die met 15 of met 7 bij elkaar staan. Het eiland was niet zo groot, maar de weg op het eiland is erg slecht dus het duurde allemaal even! Hebben in ieder geval gelachen bij het lanceren in elk gat in de weg! Paaseiland is wel heel mooi. Heel rustig, vooral gelukkig bijna geen toeristen en de toeristen die er zijn zijn Chilenen. Je hebt er twee hele mooie witte zandstranden en verder is het overal rots. Het weer is dus slecht zoals ik al omschreef. Óf de zon staat te scherp voor foto's óf er is alleen maar regen en wind. In de avond zijn we naar een pub gegaan met lokale muziek om deze bijzondere avonden af te sluiten. De laatste ochtend stonden we vreselijk vroeg op. Het was inderdaad laat geworden die avond ervoor, dus een korte nacht. We stapten met een aantal de auto in en reden richting de 15 Moai´s die achter elkaar staan. Wanneer je daarachter de zon vanuit de zee ziet opkomen weet je waarom je zo vroeg opstaat. Echt prachtig en een mooi eind van een paar superleuke dagen!" Leuk om misschien nog te vermelden, is dat de Zwitser en één van de Chilenen sindsdien samen zijn en inmiddels al jaren getrouwd en een paar kinderen verder zijn. Wat een prachtige ervaring was dit, Paaseiland!

13 juli 2023

Deel 1 van mijn reis door Nicaragua eindigde met de verplaatsing naar Esteli. Hier gaat dit blog verder. "De Somoto Canyon is een enorme canyon waar ik een tour maakte met een lokale gids. Tijdens de tour gingen we door de canyon wandelen, klimmen en klauteren over rotsen, in het water springen en stukken zwemmen. De canyon was echt prachtig, toornde hoog boven je uit en al drijvend op je rug (fijn zo’n zwemvest) kon je echt goed rondkijken en genieten." Na Esteli reisde ik met de bus door naar León. "Mensen vergelijken León en Granada en adviseren zelfs om een van de twee over te slaan. Niet doen! Je moet ze echt allebei bezoeken. Het is wat drukker en levendiger dan Granada. De stad kent rustigere straatjes, maar ook verschillende drukke markten waar echt vanalles en nog wat te verkrijgen is. Winkels kent Nicaragua, zoals vaak in Latijns Amerika, niet en dus is alles op straat verkrijgbaar. Van kinderspeelgoed tot sokken en van stereo’s tot aan (motor)fietsen. Het is een komen en gaan van mensen en het eten in de kraampjes op straat is voortreffelijk! Ik heb in Nicaragua echt heerlijke maaltijden op en betaalde daar nog geen € 2,- voor. De muggen zijn weer terug (al waren ze buiten Esteli nooit echt weg) dus ik zie er weer uit als een krentenbol en het is weer bloed- en bloedheet. León ligt te midden van een hoop vulkanen, waarvan de ene nog actiever is dan de andere. Een aantal roken echt zo enorm dat ik bijna naar het evacuatieplan zou vragen. Vanavond ben ik weer in de toren van de kathedraal geklommen. Dit is de grootste kathedraal van Centraal-Amerika en het dak is heel erg wit. Zelfs zo wit dat je niet zonder zonnebril het dak op mag. Ik dacht slim te zijn en dus niet midden op de dag te gaan, maar toen de zon wat was afgenomen. Stom natuurlijk, want dan ligt het halve dak in de schaduw en is het effect van het wit weg. Vanuit León boekte ik een hike met overnachting op de camping naast de krater van de actieve Telica vulkaan. Bepakt en bezakt met een tent per twee personen, eten voor de hele groep en acht liter water per persoon verzamelden we ’s morgens vroeg. Het was echt snik en snikheet (tegen de 40 graden) en volle bak zon. De hike was niet echt bijzonder. Het uitzicht vanaf de camping en de ervaring rondom de krater absoluut wel! We kampeerden echt naast de krater, waar we de komende uren nog een paar keer naar toe liepen. Zo gingen we de krater bekijken toen het nog licht was (dan zie je echt niets dan rook in de krater, maar heb je wel een prachtig 360-graden uitzicht), we bekeken de zonsondergang vanaf de krater, liepen terug naar de krater toen het donker was en bewonderden de zonsopkomst bij de krater. Toen het donker was, zagen we door de rook niet heel erg veel van de lava. Naarmate we langer wachten was er steeds meer lava zichtbaar. Niet zoveel als bij de Masaya-vulkaan, maar genoeg om onder de indruk te zijn. Waar we nog meer van onder de indruk waren, was het enorme geluid dat uit de krater kwam. Het leek wel alsof je op de startbaan stond van een enorm druk vliegveld, wat een enorm kabaal kwam er uit dat gat zeg! We konden hier echt tijdenlang naar luisteren en bleven maar onder de indruk. Een hele bijzondere ervaring deze trekking! Na de beklimming van de Telica-vulkaan stond alleen nog het ‘volcano-boarden’ op de Cerro Negro vulkaan op mijn lijstje. We moesten eerst een behoorlijk eind de vulkaan opklimmen, wat best zwaar was omdat je het enorm houten board achter op je rug had zitten. Tijdens de klim waren de uitzichten echt fantastisch. Tijd voor uitzichtfoto’s en voelen hoe warm de aarde was. Als je een stukje gesteente bij je oor hield, hoorde je het gewoon knetteren. We moesten een knalgeel overall aan, handschoenen aan, een duikbril op en een bandana voorbinden. Tijd om echt naar beneden te boarden! De instructies waren duidelijk: naar beneden door het lavagruis en niet remmen onderweg. Het record was 91 km per uur, dat heb ik zeker niet gehaald! Het lavagruis zat inmiddels echt overal en dagenlang heb ik nog stof uit mijn haren, oren en neus gehaald. Daarna reisde ik per shuttle naar Las Peñitas, een rustige badplaats van een straat lang, waarbij alle restaurants en hostels ongeveer aan het strand liggen en je voornamelijk verplaatst via het strand. Ik heb er twee nachten geslapen, maar had het idee dat ik er een week zat en het hele dorp kende. Ik kwam allemaal andere reizigers van deze trip tegen en we waren in zeer korte tijd een soort van onafscheidelijke groep geworden. We onttmoeten elkaar voor ontbijt, lunch en diner en tussentijds zaten we op het strand te kaarten, bier te drinken en trotseerden we de enorme golven gesurft werd. Elke avond rond zonsondergang legde iedereen zijn spullen neer, werden er blikjes bier gehaald en genoten volop van de zonsondergang vanaf het strand voordat we weer verder gingen met kletsen. Vanuit Las Peñitas reisde ik naar een eco-lodge met een beschermingsprogramma voor schildpadden. Een bioloog in de lodge houdt alles nauwkeurig bij en had al gezegd dat er een dezer dagen iets zou gaan gebeuren. Die avond was het zover, een deel van de eieren was uitgekomen en dat resulteerde in 53 minuscule babyschildpadjes. Het leven van een schildpad is heel zwaar: nog voor je geboren wordt, laten je ouders je al in de steek en moet je hopen dat je als ei niet doorverkocht wordt op een illegale markt. Zodra je uit het ei komt, moet je binnen een paar uur rennen voor je leven op het strand richting een bundel licht en voor je het weet wordt je, zonder ook maar enige zwemles, opgeslokt door de grote golven van de oceaan om vervolgens zo snel mogelijk te zwemmen en een veilige plek te vinden voor de vogels je opeten. We lieten de kleintjes rennen op het strand, ze schoten echt alle kanten op! Terwijl wij de kleintjes te water lieten, had een andere moeder haar eieren op het strand begraven. We haalden ruim 105 eieren uit het nest. Die liggen allemaal bewaakt in de grond tussen de andere eieren (keurig op datum gesorteerd) en over een dag of 45 zouden deze schilpadjes ook de zee in gelaten geworden." Met paard, boot en shuttle ging ik terug richting León, vanwaar ik per taxi naar de busterminal ging, om vervolgens per expressbus naar Managua te reizen en daar per taxi naar mijn hostel bij het vliegveld terecht te komen. Ja, je gebruikt werkelijk alle vervoersmiddelen en dat in een tijdsbestek van ongeveer vijf uur. Mijn reis door Nicaragua is helaas ten einde, maar ik kom zeker nog eens terug!

13 juli 2023

Er wordt mij vaak gevraagd naar wat ik de mooiste bestemming vind die ik ooit heb bezocht. Voor mij is daar geen pasklaar antwoord op te geven. Dit kan komen door de ontmoetingen die ik heb gehad, de historie van een bestemming, de bezienswaardigheden die te zien waren, maar ook wie mijn reisgezelschap was of hoe ik er zelf in stond. Er zijn zoveel factoren die een land bijzonder, en daarmee voor mij onvergetelijk, maken. In mijn blogs neem ik je mee op reis naar oude, maar ook naar de meest recente avonturen. Soms zullen de blogs stukken uit mijn reisdagboeken (die ik standaard goed bijwerk op reis) komen en soms zal het een live-blog zijn. Ik ben een enthousiaste schrijver, dus soms zal mijn blog over een bepaalde bestemming ook uit meerdere delen bestaan ;-) In dit blog ga ik terug in de tijd en bevinden we ons in december 2017 in Nicaragua. Een reis waarbij ik alleen op pad ging met het openbaar vervoer, overnachtte in basic hostels en onderweg leuke reizigers ontmoette met wie ik steeds een paar dagen verder optrok. Nicaragua is een land dat mijn hart gestolen heeft! Mijn blog van destijds begint dan ook als volgt: "Nicaragua is echt fantastisch, super mooi, lieve mensen en zo rustig. Het is een ontzettend veelzijdig land met oceanen, vulkanen, meren, groene natuurgebieden, strand en weet ik wat al nog meer. Je kan hier ontspannen, maar ook echt hele avontuurlijke dingen doen die je verder nergens ter wereld doet of kan doen. De locals zijn echt lief, altijd in voor een praatje, behulpzaam en heel geïnteresseerd. De taxichauffeurs zijn echt een ander verhaal, die lichten je echt op waar je zelf bij staat. Dat is toch wel de cultuur ben ik bang. Het eten bestaat voornamelijk uit rijst met bonen, dat gecombineerd met taco’s of burrito’s. Voor het ontbijt eet ik opvallend genoeg elke ochtend in de hostels pannenkoeken. Ik kan echt niet wachten tot ik weer mag sporten om eerlijk te zijn." Ik begon mijn reis in Nicaragua in de stad Granada. Een relatief kleine stad, koloniaal, kleurrijk, met mooie gebouwen, veel leuke eettentjes en barretjes en veel vriendelijke mensen. Nicaragua kent een landschap vol met actieve vulkanen. Op een half uurtje rijden van Granada bezocht ik vulkaan Masaya. Deze vulkaan kun je in de avond bezichtigen. Het is ronduit toeristisch, maar ik had nog nooit zoiets gezien. "In verband met gezondheidsredenen mag je niet langer dan 15 minuten aan de krater staan en je ziet daar echt het lava borrelen. Wat een bijzonder verschijnsel zeg! Dat dat gewoon in de aarde zit, bizar." Ook beklom ik de toren van La Merced, een oude kathedraal in de stad vanwaar je een mooi uitzicht over de stad en de zonsondergang hebt. Na een paar dagen in Granada verbleven te hebben, werd het tijd om door te reizen. "De rit naar Isla Ometepe is niet meer zo eenvoudig vanuit Granada als dat hij altijd is geweest. Voorheen was er een rechtstreekse boottocht. Nu moet je met een ‘chickenbus’ richting Rivas. Je zit inderdaad letterlijk tussen de kippen. Daarnaast gaat echt alles op het dak. Van onze backpacks tot aan tuinstoelen en kruiwagens. Dat duurt normaal 45 minuten, maar met dit type bus uiteindelijk over de twee uur. Een chickenbus stopt werkelijk op elke meter en als je denkt dat de bus vol is, heb je het echt mis. Er kunnen nog zo ontzettend veel mensen bij. Drie mensen op een bankje en een twee- of driedubbele rij in het gangpad. Tussendoor komt nog iemand het geld voor de busrit ophalen, komt de ene na de andere verkoper door het gangpad gelopen en willen er ook nog mensen uitstappen. Wij konden helaas geen zitplaats bemachtigen tijdens onze rit naar Rivas, dus we stonden ons vooral kapot te zweten in het gangpad. In Rivas namen we samen met een Portugees stel de taxi naar San Jorge, vanwaar de boot naar Isla Ometepe ging. Op Ometepe moesten we natuurlijk nog naar de andere kant van het eiland en een taxi was te makkelijk. We hadden een chickenbus die tot de helft van het eiland ging (natuurlijk… het moest niet te makkelijk gaan) en toen moesten we nog overstappen om vervolgens toch voor onze verblijfplaats afgezet te worden. Ruim acht uur later, maar nog geen € 5,- per persoon armer, waren we dan eindelijk op onze eindbestemming op Isla Ometepe! Ometepe is een eiland dat bestaat eigenlijk uit twee grote vulkanen. Een vulkaan zoals je hem normaal zou tekenen en een iets lagere vulkaan met een enorm kratermeer waar je in kan zwemmen. Isla Ometepe ligt in Lake Nicaragua, een enorm groot meer. Op het eiland is ontzettend veel te zien en te doen, daarom hebben we er vier nachten doorgebracht bij lokale families. Op Ometepe hebben we een geweldige tocht per kajak over Rio Istiam gemaakt, waarbij we verschillende dieren zagen. Diverse vogelsoorten (waar ik natuurlijk weer geen enkele naam van heb onthouden), leguanen, apen en een schildpad. De tocht was echt schitterend en de gids had echt enorm goede ogen, anders hadden we denk ik helemaal geen beestjes gezien! Verder hebben we een dag een quad gehuurd om het eiland mee te verkennen. We hebben heerlijk gereden, een waterval bezocht en gewoon wat mooie plekjes op het eiland. Ometepe heeft niet echt steden, de meeste ‘plaatsnamen’ bestaan gewoon uit een straat of nog niet eens twee gebouwen. We hebben een middagje op een van de stranden gelegen en we hebben een relaxdagje ingebouwd, een fiets gehuurd en rondgereden, bij Ojo del Agua, een natuurzwembad. Elke avond probeerden we op een andere plek de schitterende zonsondergangen mee te maken. Ze zijn echt spectaculair hier en veel locaties hebben boomhutten gebouwd of een dakterras, zodat je vanaf hoogte uitzicht hebt over het eiland, de vulkanen en natuurlijk de zon. Biertje in de hand en gewoon genieten van dit natuurverschijnsel." Tot de dag van vandaag denk ik nog terug aan de prachtige zonsondergangen in Nicaragua, wauw! Na mijn verblijf op Isla Ometepe reisde ik door naar Esteli, bijna tegen de grens met Honduras en een uitvalsbasis voor de Somoto Canyon. Daarover lees je meer in mijn volgende blog!