Sulawesi: rauw, echt en anders dan Bali
Makassar: rauwe werkelijkheid in de havenstad Wij hebben nog maar net een paar passen in Makassar, op het Indonesische eiland Sulawesi, gezet. Het verschil met het lieflijke, toegankelijke maar ook toeristische Bali kan niet groter zijn. Deze stad is groot, lelijk en arm, dat is duidelijk te zien. We zijn in een echte, rauwe Indonesische stad en niet in een Instagramplaatje. In de haven gebeurt laden en lossen nog met de hand, hoe zwaar de lading ook is. Niet omdat er geen apparatuur voorhanden is, maar omdat iedereen werk wil en er anders geen werk meer is voor deze mensen.
Ramadan in de stad: eten na zonsondergang De zon gaat onder, er is een soort kermis gaande, en er zijn tientallen kraampjes met eten, iedereen zit klaar met drinken en eten maar ze mogen pas aan de maaltijd beginnen als de zon onder is gegaan (het is immers ramadan ). Terug in het hotel drinken we wat op een terras waar een feest voor Honda medewerkers gaande is. Alcohol is nergens te krijgen, we nemen cola en een vruchtensapje. Zometeen gaan we wat eten en op tijd naar bed. Vooralsnog is Sulawesi nog even wennen na het comfortabele Bali .
Dierenmarkt in Rantepao: indrukwekkend en ongemakkelijk Alleen op zaterdag is er een grote dierenmarkt en het is vandaag zaterdag, dus eropaf. We lopen over een gigantische markt met allerlei kruiden en pepers, ik snuif de heerlijke geuren op, een hond ligt te slapen tussen de vissenkoppen, een andere hond snuffelt wat aan een rondrennende kip. Een norse mevrouw gebaart met een hoofdknik naar de inhoud van haar kraam. In haar kraam liggen allerhande wapens, van messen tot pistolen. Maar ons hoofddoel is het grote plein met de dieren, met name buffels en varkens. Vooral de varkens hebben het zwaar. Vaak zijn ze al vastgebonden op een soort bamboerekje zodat ze, na de koop, direct achterop de scooter kunnen worden gebonden. Er is ook een biggetjesgedeelte en vooral het enorme gekrijs van de beesten is vreselijk om te horen. De biggetjes zitten in een zak gestopt maar weten soms toch handig te ontsnappen. Ze laten zich van de verkoopbalie afrollen en lopen vervolgens als een zak met pootjes over straat. Alleen het kleine neusje is te zien. Dit alles in een entourage van kabaal, modder, rommel, en nog veel meer. Wij lopen daar als een kat in een vreemd pakhuis doorheen.
Geen toeristenglamour bij ons restaurant in Rantepao ’s Avonds eten we bij een restaurant in het centrum van Rantepao. Het is er erg gezellig ingericht (not). De entourage heeft iets weg van een wasserij. Vloer en muren, zelfs het plafond , zijn bedekt met spierwitte tegels. Wij zitten op witte plastic terrasstoelen aan een formica tafeltje. Een lief serveerstertje komt naar ons toe. Wij: ‘mixed juice please’ Zij: ‘How many?’ Wij: ’three mixed juice’ (we steken ter verduidelijking drie vingers op, en wij zijn natuurlijk ook met drie personen, dus erg verrassend kan het getal drie niet zijn) Na een half uur: ‘Excuse me, how many juices?’ Na weer tien minuten: ‘Excuse me, sanwich is finished, no sandwich.’ Ondertussen hebben we ook nog steeds dat sapje niet gehad.
Waarom Sulawesi ons bijbleef Ben je ook op zoek naar een pure en authentieke Indonesië-ervaring? Ik raad je aan om dan naar het eiland Sulawesi te gaan. De dodencultuur in Torajaland, in het midden van het eiland is een bekende highlight, maar zo hebben wij het totaal niet ervaren. De mensen, de mooie plekjes, de wandelingen door de rijstvelden, de loslopende dieren, een slow travel ervaring die ons bij tijd en wijle ongemakkelijk deed voelen, maar waar we ook nog steeds met veel liefde op terug kijken. Wil je meer weten over reizen Indonesië neem contact met me op:
